Juf Emmelie en juf Manon voor de klas

Deze schoolweek verwisselden wij van partner. Nu staan Emmelie en ik in voor de onderbouw en Rianne en Jasmien voor de bovenbouw. Wij besloten vorige week om ons project nog veel concreter te maken. Want wij merken op dat veel leerkrachten hun laars lappen aan de muzische vakken en de bewegingslessen. In deze school vinden ze vooral taal en rekenen belangrijk en deze vakken komen dan ook heel veel aan bod. De muzische lessen en de bewegingslessen komen heel weinig tot niet aan bod. De muzische lessen die zij kennen beperken zich dan ook maar tot handenarbeid en tekenen. Daarom besloten wij om de muzische domeinen en bewegingslessen op te nemen in ons project.

Vanaf deze week gaan wij nog meer langs in de verschillende klassen en geven wij daar muzische lessen en bewegingslessen. In onze eerste twee weken deden wij dit ook maar nu gaan wij hier verder op in. Wij introduceren nieuwe muzische domeinen in elke klas en laten de leerlingen en leerkrachten hier kennis mee maken. Het werken rond motivatie zit voor ons nu vooral in de muzische lessen. Wij merken vooral op dat die leerlingen openbloeien wanneer wij een muzische les of bewegingsles geven.

De vakken die wij geven, kunnen zowel drama, muziek, bewegingsexpressie, muzisch taalgebruik als beeld zijn. Maar als de leerkracht vraagt om een ander vak te geven zoals rekenen dan doen wij dit ook.

Ook besloten wij om telkens rond een thema te werken. Zo zijn onze lessen meer samenhangend. Deze week en volgende week werken wij rond het thema ‘Dieren’. Zo leerden Emmelie en ik al dierenliedjes aan en gaven wij ook al teken- en dramalessen rond dieren. Door zo’n lessen te geven, merken wij ook op dat de kinderen hier niet zoveel fantasie hebben als de kinderen bij ons. Bij zo’n les rond inleving moeten wij de kinderen wel helpen en stimuleren. Maar eenmaal wij ze helpen en stimuleren, krijg je wel heel mooie resultaten.

Vorig weekend

Vorige vrijdag gingen wij naar een Hindoestaanse winkel samen met een juf om kleedjes te kopen voor het Hindoestaanse trouwfeest. Na veel passen vond ik eindelijk een mooie jurk. De mijne is rood met veel parels en steentjes erop. Daarna kwam de juf nog even bij ons thuis.

De zaterdag hadden wij afgesproken met Willy. Dit is onze contactpersoon uit Gent die hier momenteel ook verblijft. Dit afspraakje was bedoeld om over ons avontuur en onze stage te praten. Hij raadde ons nog een aantal uitstappen aan. Daarna gingen wij naar de markt en kochten wij terug heerlijke groenten en fruit. Eenmaal thuis bespraken wij ons project en bereidden wij onze lessen van de maandag voor. Om de dag af te sluiten, gingen wij eten in het Javaanse restaurant ‘Sarinah’. Dit restaurant werd ons al door een aantal mensen aangeraden. Dit is een heel gezellig restaurant waar je heel lekker kan eten voor weinig geld.

Zondag gingen wij op dolfijnen-en kaaimannentrip. Wij belden Patje, een neef van onze huisbaas, om te vragen of hij ons kon brengen naar Leonsberg want daar vertrok de korjaal (typische naam voor zo’n boot). Voor hem was dit geen probleem. Eenmaal aangekomen in Leonsberg stond onze gids ons op de steiger op te wachten. Wij stapten in de korjaal met twee Nederlandse meisjes. Voor deze trip waren wij maar met zeven personen in het totaal inclusief de gids. Het was een klein groepje maar het was zeer aangenaam. Onze gids vertelde ons over de Surinaamse rivier, de plantages, … . Deze trip was dan ook leerrijk. Eenmaal aangekomen op de plek op het water waar wij die dolfijnen konden spotten, voer de korjaal langzamer. Wij hebben niet zoveel dolfijnen van heel dichtbij gezien. Maar wel zagen wij dolfijnen in de verte springen en soms kwam er ook wel één heel dichtbij. Het was spectaculair om zo’n dieren eens in de vrije natuur te kunnen bewonderen.

Daarna voeren wij langs een aantal plantages en stopten wij aan een dorpje met Javanen waar wij een ‘Roti’ aten. Dat is een typisch gerecht van hier op basis van aardappel, kip en een ongezoete pannenkoek. Ik vond dit lekker maar je hebt snel een voldaan gevoel.

Vervolgens gingen wij naar een ander deel van het dorp waar wij op een kleiner korjaal stapten. Dit was een heel avontuur. Het was heel donker en het bootje was echt klein en smal. Wij moesten op het midden van zo’n plankje zitten en zeker niet wiebelen zodat wij niet konden omkantelen. Eenmaal vertrokken, wende ik eraan. Op een bepaald moment moesten wij ons ook bukken om onder een lage brug te kunnen varen. Iets verder moesten wij ook uitstappen om de korjaal te slepen over een brug. Zo kon de korjaal varen op het ander deel van de rivier.

De bootsman scheen steeds met zijn zaklamp in de verte zodat hij de kaaimannen zag zitten. Want als je met een zaklamp in de ogen van een kaaiman schijnt dan glimmen die. Eindelijk had hij een kaaiman gespot en we voeren ernaartoe. De bootsman ving die en de andere boot kwam naar ons toe. Zodat onze gids elastiekjes rond de snavel van de kaaiman kon doen. Eenmaal ze de kaaiman hadden, namen ze die mee in de boot zodat wij het dier op het platteland eens konden vastnemen. Ik had nooit gedacht dat een kaaiman zo aanvoelde dus dit was weer een leerrijke ervaring.

Hierna stapten wij terug op de andere korjaal richting Paramaribo. Na een klein uurtje varen, kwamen wij terug aan aan de steiger van Leonsberg waar Patje ons stond op te wachten. Hij bracht ons veilig naar huis.

Tot de volgende!